Week 13, verschillende uitjes

Deze week begon leuk met een bezoek aan twee speciaal onderwijs scholen in Grahamstown. Dit zijn de enigste speciaal onderwijsscholen in het hele gebied van Oost-London tot aan Port Elisabeth (vanuit Grahamstown zijn beide steden ongeveer 2 tot 3 uur rijden..). Bij de eerste school kwamen wij uit bij een verlaten spoor/vuilnisbelt met koeien uit. Daar ergens waren een paar containers geplaatst en dat was de eerste school. Hier werd veel met kunst gedaan, maar hier hebben we niet echt kinderen gezien en ook niet met leerkrachten gesproken. Binnen 20 minuten stonden wij weer buiten (dit viel wel erg tegen).

Omdat wij een uur niets hadden te doen, nam MZ ons mee naar een museum. Hier stonden allemaal oude dingen (vreemd he), maar na een tijdje moesten wij een toren in klimmen. Hier binnen was een grote, witte, ronde plaat. Toen de deuren dicht gingen, kwamen er beelden op de plaat. Dit waren ‘live’ beelden van Grahamstown. Echt bijzonder hoe iemand dit honderden jaren geleden heeft bedacht en dat het nog steeds werkt (camera obscura). Echt fascinerend om naar de kijken. En door aan de touwen te trekken, draaide de spiegel en zagen wij de andere kant van de stad. Heel gaaf!

Hierna gingen wij op bezoek bij de tweede speciaal onderwijs school. Wij konden amper onze bus uit, omdat alle kinderen ons begroetten en knuffelden. Zo puur! Nadat wij alle kinderen honderd knuffels hadden uitgedeeld, begonnen wij bij de eerste klas. De leraar die ons rondleidde, deed super zijn best, omdat hij dacht dat wij nog een stage moesten uitkiezen en hij graag wilde dat wij daar kwamen stage lopen. Helaas hebben wij al een stage en is dit niet mogelijk (al zou ik dat wel super graag willen!). Wij vertelden dit tegen MZ en die begon wat te lachen en zei dat wij er gewoon gebruik van moesten maken (pardon?!). Wij gingen alle klassen bij langs en het was zo fantastisch! Ik hou van deze kinderen. Helaas hebben ze hier geen toekomst. Het speciaal onderwijs wordt namelijk niet gezien als iets ‘echts’, dus krijgen de kinderen geen diploma’s. De leerkrachten doen wat ze kunnen, maar eigenlijk is het bezigheidstherapie, want er is geen werk voor deze kinderen. Al met al een super dag!

Vrijdag hebben Marjan en ik met de directeur van Station Hill een township tour gedaan. Wij hebben vanalles gezien. Eerst gingen wij naar de bibliotheek. Daar was een hele lieve vrouw die met ons op de foto wilde, dus hebben wij daar een complete fotoshoot gehouden, want ook de directeur wilde foto’s van ons met z’n iPad (hahhahh). Elke keer weer is het zo indrukwekkend als je bedenkt met hoeveel mensen ze daar leven. Ook zagen wij een kind van 4/5 jaar (die eigenlijk op school moest zijn) met haar baby broertje op de rug. Bizar! Maar wel mooi om weer een tour door de township te doen om te beseffen hoe goed wij het eigenlijk hebben.

Als mega contrast zijn wij de volgende dag naar Peachy Beach geweest. Een festival op het strand van Kariega. Op dat festival waan  je je helemaal in Nederland, want je zag eigenlijk alleen maar blanke studenten. Heerlijk een festival op blote voeten in het zand. Helaas was de muziek niet heel erg tof, dus besloten Karin, Jitske en ik eerder naar huis te gaan. Wij hadden een taxi gebeld om 22:00 uur (het festival begon al om 14:00 uur), maar er kwam maar geen taxi. Een lieve (en knappe) jongen hielp ons heel vriendelijk, maar het de taxi kwam nog steeds niet. Uiteindelijk was het inmiddels 12 uur geweest en kwamen er steeds meer Stenden mensen die naar huis wilde. Daar was dan Brave onze ‘eigen’ taxichauffeur. Het was een spannend ritje, want Brave was dronken en reed zo af en toe op de verkeerde weg helft. Ik was blij toen ik thuis was.

Toen hij de tweede lichting zou ophalen bleek het mis te gaan en was hij helemaal dronken. Hij was in slaap gevallen en niemand kreeg hem meer wakker.. De andere mensen moesten tot half 4 wachten op een nieuwe taxi. Niemand zal Brave meer bellen voor een taxi.

Groetjes Pien

1 December 2016