Week 8/9, Mieren en andere dieren

22 september 2016 - Lesotho, Lesotho

Vrijdagochtend 16 september was het dan eindelijk zo ver of nouja het was ál zo ver, want de tijd vliegt. Wij vertrokken naar Rouxville. Onderweg een aantal keer gestopt voor wegwerkzaamheden. “Even geduld alstublieft” “Wachttijd 40 minuten” Gelukkig was het een mooie omgeving om te wachten en mooi weer. In het donker kwamen wij aan bij ons eerste huis. Wij stonden voor een hek te wachten op de eigenaar. Geen idee hoe diegene eruit zag en of wij überhaupt op het goede adres waren. Wij waren goed en een aardig man kwam de sleutels brengen. Wij hadden een prachtig huis voor onszelf met elektrische dekens. Dat is fijn! Na een paar spelletjes zijn wij al snel gaan slapen. Moe van een lange dag rijden en morgen weer vroeg op om naar Lesotho te gaan.

De volgende ochtend lag waren de ruiten bevroren (ja, dat lees je goed). Evelien en Marleen zijn opzoek gegaan naar een winkel voor eten (wij zaten in een heeeel klein dorpje). Ze kwamen terug met een blik jam en brood. Snel toast gemaakt met jam, ingepakt en gaan met die banaan.

Al redelijk vroeg kwamen wij aan in Lesotho. Dat is echt een prachtig land. Op internet hadden wij al gelezen “het is een totaal andere wereld dan Afrika”. Dat geloof je niet tot je er bent geweest, want het is echt zo. Het mensen stralen zoveel vriendelijkheid uit en je voelt je er meteen veilig (ja, ik pas nog wel op oma). Een hele andere cultuur. Overal mensen die rijden op paarden en ezels. Herders in warme dekens die hun vee laten grazen in de bergen. In Malealea aangekomen kregen wij een mooi huis met een nog mooier uitzocht toegewezen. Wij stierven van de honger (alleen mensen in Afrika hebben honger, dat klopt), maar gelukkig kregen wij een overheerlijk bord spagetti voorgeschoven.

Na het eten had ik eindelijk de andere meiden zover gekregen om mee te gaan paardrijden. Super leuk al die gespannen gezichten tijdens de uitleg over hoe je moet paardrijden (leedvermaak). “Ida wat zei hij? Wat moet je doen om te stoppen? Hoe moet je sturen? Je gaat wel helpen toch? “(even voel ik mij slim en belangrijk hahah). De paarden werden voor ons gezadeld en wij kregen allemaal een paard toegewezen. Wat voelt het weer fijn om op een paard te zitten. (op de vraag wat/wie mis je het meest? Moet ik toch echt mijn paarden noemen, sorry papa en mama)

Toen wij bij de eerst berg waren aangekomen, begon het paard van Marleen te bijten en andere paarden te trappen. De gids vroeg of ze ervaring had en daarna vroeg hij dat aan mij. Toen ik zei dat ik ervaring had, moesten wij onmiddellijk ruilen. Wij ruilden van paard en reden weer verder. Dat paard deed bij mij niets (mwhuahaha). Het was prachtig door de bergen. Zoveel stilte, alleen af en toe een koeienbel (die dan weer om de nek van een schaap zat). Tijdens de korte pauze zei de achterste gids (wij hadden twee gidsen, één voorop en één achterop) dat ik het laatste stuk wel alleen mocht rijden als ik sneller wilde, omdat ik genoeg ervaring had. Ik kreeg een zweep (een takje) overhandigd. Het eerste stuk bleef ik nog bij de andere meiden, maar toen ik een lang breed pad zag, begon het te kriebelen. Ik ging over in een rustig drafje, dit drafje werd steeds vlotter tot ik de groep voorbij was. Ik was iets verderop en ineens werd er geschreeuwd. Ik gestopt, bleek dat de voorste gids niet wist dat ik alleen verder mocht en de andere paarden wilden ook mee. De beiden gidsen hadden overleg en toen mocht ik gaan. Gas! Het was een fantastisch pony, want die zweep had ik niet nodig. In volle galop door de bergen. Ik kwam langs akkers waar mensen aan het werk waren. Ze zwaaien lief en zeiden “She is white!” Yes, blanken kunnen ook rijden. Daarna heb ik nog een tijdje door gegaloppeerd met mijn handen los. Genieten, genieten en nog eens genieten. Wat een vrijheid. Helaas was ik alweer bij de stallen. Ik heb mijn pony afgezadeld met een big smile. Toen de andere terug kwamen, kreeg ik nog de complimenten van beide gidsen. Mijn dag/week kan niet meer stuk!!

Na het paardrijden hebben wij nog een hike gedaan naar het dorp. Wij waren met de kinderen aan het spelen, totdat de gids iets boos schreeuwde naar de kinderen en de kinderen snel weggingen. Wij hebben die beste man maar even uitgelegd dat wij juffen zijn en het juist leuk vinden om met kinderen te spelen (hahah).

De volgende dag zijn wij vroeg vertrokken naar Underberg, helemaal onder de Drakensbergen. Onderweg genoten wij van de omgeving van Lesotho. Het was een lange dag rijden en ook hier kwamen wij weer in het donker aan. Als zombies luisterden wij naar de uitleg van wat waar was. De spullen op bed gegooid en weer in de auto gestapt. Wij willen eten. Wij hadden namelijk de hele dag niet gegeten (alleen ontbijt en sommigen een appel). Het eten probeerden wij niet naar binnen te schrokken, maar dat was moeilijk. In het restaurant kwamen net als in Malealea Nederlands tegen. Marjan kwam met de geniale quote: “Nederlanders zijn als mieren, ze zijn echt overal.” Geweldig! Wij hebben niet eens een toetje gehad, maar zijn meteen weer naar huis gegaan. Daar nog heerlijk voor de openhaard gezeten (die wil ik thuis ook!).

Maandagochtend werden wij vroeg opgehaald voor de Sani-pass tour. In een Jeep vertrokken wij naar de Sani-pass. Wat een uitzicht! Ook nog weer naar een Lesotho dorpje geweest, maar deze was wel heeel erg toeristisch. Ik ben blij dat wij het ‘echte’ Lesotho al gezien hebben. Er waren weer veel, maar dan ook echt enorm veel mieren.. (Marjan heeft gelijk). ’s Avonds zijn wij opzoek gegaan naar een restaurantje dat pizza’s zouden serveren. Het was moeilijk zoeken, maar uiteindelijk hadden wij het gevonden. De pizza was lekker. En wie zaten daar naast ons aan een tafel? Juist ja, weer mieren… pff..

De volgende dag hebben wij rustig alles ingepakt, genoten van het zonnetje en nog even in het dorpje Underberg gekeken. Vanuit daar zijn wij naar Durban gereden. In twee uur rijdt je van mutsen-weer naar korte-broeken-en-slippers-weer. Wij hebben ons ingecheckt in onze hostel en daarna hebben wij op het strand gekeken. Het strand was wel geteld een minuut lopen. Het water is een stuk warmer dan in Port Alfred. ’s Avonds hebben wij gegeten in een restaurant met een mooi uitzicht over zee (helaas, was het na een kwartier al donker). ‘

Woensdag was onze laatste dag samen.. Wij hebben heel Durban verkent. Wij zijn begonnen in een tempel van het Hindoeïsme. Erg indrukwekkend en mooi. Daarna zijn wij naar het bekende Victoria market geweest. Dit is een Indische markt. Er bijzonder om te zien. Er werden vooral kruiden verhandeld. Hierna zijn wij naar de kust gereden voor een lunch. Ook hier hebben wij even door de zee gelopen.

Later zijn wij naar het centrum gereden. Hier liepen wij ook over een grote markt. Op deze markt werden wij behoorlijk aangestaard, eerst begrepen wij dit niet, maar toen wij om ons heen keken, zagen wij dan ook geen enkele blanke. Al voelde wij ons hier niet onveilig. Dit veranderde toen wij wat meer de ‘winkelstraten’ in liepen op zoek naar een ‘winkelcentrum’. Een donkere vrouw vroeg aan Marjan en Marleen wat wij hier in vredesnaam deden, want het is hier voor ons niet veilig. Toen ik dat hoorde, wist ik dat mijn gevoel klopte en wilde ik hier nog sneller weg. Gelukkig was ik niet de enigste met dit gevoel en liepen wij via een andere straat weer terug.

In het park hebben wij nog even lekker in het zonnetje gezeten (Oke, alleen gezeten er was geen zonnetje). Verschillende zwervers kwamen naar ons toe voor eten en aangezien Marleen van haar snoep e.d. af wilde hebben wij dat mooi weggegeven. Na een tijdje was het snoep op en besloten wij op zoek te gaan naar het Indische restaurant.

Ons laatste avondmaal zou Indisch eten zijn, omdat dit volgens Marleen ontzettend lekker was. Wij hebben van alles geproefd. Ik ben eruit. Ik ben niet geschikt voor Indisch eten, veel te pittig. Al vond ik het pannenkoekachtige ding en het Mango drankje erg lekker. Ik ben na het eten met ontzettende hoofdpijn op bed gegaan.

De volgende ochtend zijn wij om 6 uur vertrokken uit het hostel. Om 7 uur moesten Marleen en Michelle namelijk op het vliegveld zijn. Wij hebben ze daar afgezet en na het afscheid zijn Evelien, Marjan, Marjolein en ik doorgereden naar East London. Dat was tenminste de planning, maar alles verliep prima, dus zijn wij in één keer doorgereden naar huis. Na 13,5 uur (eigenlijk 14,5) rijden zijn wij meteen naar de KFC gegaan voor wat eten en daarna meteen door naar bed.

Het was een fantastische week! Veel gelachen en veel gezien.

Groetjes Pien

2 Oktober 2016

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s